Bize şekil veren, karşılaştığımız etkenlerse “geçmiş” gerçekten geçmiş midir? Hayatımız, “onu ne kadar hatırlıyorsak var” ile “onu ne kadar unutabiliyorsak, geride bırakabiliyorsak var” arasında bir yerlerde çırpınıyor mu? Bir şeyi, “onu özgür bırakabilecek kadar sevmek” ile “onu özgür bırakamayacak kadar nefret etmek” neyin nesi? Hatıralarımız, inşa ettiğimiz köprüler mi yoksa yıkıntılar mı diye düşünürken buluyorsak kendimizi, buna cevap verebilecek cesaretimiz var mı? Bir çok şeyin ardından hâlâ aynı şeylerin tekrarını yaşıyorsa o halde aslında hiç bir şey öğrenmemiştir insan. Çünkü hiçbir şeyi soğumaya, katılaşmaya, donmaya bırakmamıştır. Peki hatıra, donduktan sonra çatlar mı yoksa kendini kendiliğinden yok olana dek muhafaza mı eder? Peki insan, hatırayı donduktan sonra kırar mı yoksa o kendiliğinden yok olana dek muhafaza mı eder? Her insan kendi belleğinden asılır. "Reenkarnasyon" performansından. Hatırlamak-Unutmak Performans Günleri, Self-Service Art / 18-19 Mayıs 2017 / Palazzo Tibaldi, Istanbul. Performans sanatçısı: Neriman Arslan Küratörler: Ayça Ceylan, Pınar Derin Gençer Fotoğrafla belgeleme: İnanç Aldış