Bitkilere duyduğum onca ilgiye rağmen evimdekine gösterdiğim ilgisizlik. Güneşini binaların o koca beton gövdeleriyle kapadığı bir odaya koyulan; odadaki tek bir camın pervazına, köklerini sarmalayan küçücük bir saksıyla mıhlanmış; çiçeğini kaybeden ve geri kalan yapraklarını da bir bir döken, kökünden ucuna kurumaya yüz tutup da son can parçasıyla tüm gün küçücük bir ışığı bekleyen; karanlığa da çok alıştığı için yeri değiştirilemeyen, göğsü düşük bir çiçek. Geriye tek canı kalmış bir çiçek. Kaybetmek üzere olduğum, benim yüzümden ölen bir çiçek. Tüm bu imkansızlıkların ortasında, tek başına da olsa hala o son canına tutunan, direnen bir çiçek. O küçük hayatının büyüklüğünü gün içinde unuttuğum bir dost. Göğsü düşük çiçek, Beyoğlu'nda bir apartmanda benim yüzümden öldü. Fotoğraf ise henüz tamamlanmamış olan "Kaybetmenin Eşiğinde" isimli seriye ait. Seri, başı ve sonu belirsiz bir zaman aralığında kazandığım "kaybedileni kaydetmek bir lütuf" perspektifi üzerine kurulu ve üretimi devam ediyor.