Bedenim kalsın. Çamurdan bir bedene ihtiyacım yok bundan sonrası için. Yükseliyorum bedenimden yukarı. Ruh muydu bedene şekil veren yoksa hapsedilmiş bir bedene benzeyen miydi ruh? İçinizde ki ruhunu özgür bırakın, Bunun adı ölüm değil. “Araf “ yapabileceklerimizin aynası Tanrı var eden ise, ruhundan olan bizlerde var edebiliriz. Beynimin kafatasına olan dokunuşu, hücrelerimin vücudum da gezinmesi her şey yerli yerinde görünüyor yabancı olan benim ait değilim ne bedenime, ne dünyaya Kapatıyorum gözlerimi önce, tuvale değiyor bir atin kuyruğu ve at bundan gayet mutlu. Bedene renk geliyor, güneş doğuyor bilinçaltımdaki hazineye ve kesiliyor ayaklarım yerden, Yükseliyorum, Bedenim kalsın. Çamurdan bir bedene ihtiyacım yok bundan sonrası için. Yükseliyorum bedenimden yukarı. Düşündüklerimin içerisindeyim. Düşüncelerim sarıyor etrafımı. Özümle birleşirken, diğer parçalarımla, mutasyonlarımla tanışıyorum. Sonra sesi duyuyorum, dağılıyor atın kuyruğu Küçülüyor ruhum, sönüyor ışık, bedenime geri dönüyorum. Sıkışıyorum… Sıkışıyorum… Ruhum muydu bedenime şekil veren yoksa hapsedilmiş bir bedene benzeyen miydi ruh?